غزل « نیاک ایجه » ؛ عقیل پورخلیلی ( حبیب )

نیاک ایجه ، می دل چی بیقراره

دِه طاقِتِ تی دوری یَه نِداره

هرچی ایرا اُرا بَزَم ، زندگی

خسته نابا ، وِپیت می دست و پا رِه

پِر اگه ترشه ماسه کیسّه بَزَه

اُنکه کولِت ، بازار باروت ، می مآره

قِدیم چی داشتیم بُخاریم : « ترش ِ سیف »

پِیز ِ دیم اَم ، وَچکِسیم هامبورداره

تِرمی که گیت راشِرُم و رُخانَه

کِشِت به دَس ، گیت پِر کالویه مآره

چالِ زِمی باشی اَلَن نیاکُن

مِشت حِجِلی ، یونجه زِمی کُجاره ؟!

قربانعلی ، یُسفِلی ، کِبل عِلِکبَر

کُرا باشان ؟ از اُشان چی دیاره ؟!

بیشین بِینین خانه ی ملّا قنبر

فانوس ِ سو نیانه ، تیره تاره

خدا اگه آدِمِه پشتیبان بو

دِ فکر نَکِن دشمن ِ دست ِ تآره !!

کدخدا مَمدِلی – خدا بیامُرز –

چِندی نوّه اَلَن وی یادگاره !

این روزگاره اگه میدان هِدِی

یِه رَچ بِدِی تی دوش ِ سر ، سُواره

اگه اَلَن دنیا تی همرَه جوره

دو روز دیگه هانه ، تی هَمره قاره

جُوان که هیسّی خُشته کولباره وِیر

پیر که بِبِی ، ناتونی بِینی راره

دِل دَنیبیس ، حبیب ! خُشته دور و پَر

بِدان تنها خدا تی غمگساره !