شعر گیلکی تنکابنی « باغبان » از ناصر امینی

شعر گیلکی با  گویش تنکابنی  از « ناصر امینی »

باغِبان باغِ میِن نیشته هَمِش

تا که هَندَه دَنِکَه دآرِ تَمِش

ای تَمِش چی خِسی دآرِ وِپیتی ؟

رِس رِسی می دَسِ ره کار بِگیتی

تو چِره سیا کانی می بیشه ره

جیر نیِه ، دازِ زَنُم تی ریشه ره

می دلِ غصّه دَکِت یه کولِبار

کی وَنه دردِ بُاگوم بی اختیار

لبِ سَر خنده وینی ، درده بِرَر

تن اگه داغه ، می دل سرده بِرَر

می چُمِی آب کَنه و سو نِدَاره

گُل وَنه بِینه مِره ، رو نِدَاره

 اِندی هیسَّنُم که تا تِریک بُنه

 می عمر اینجوری شُنه بِریک بُنه

دل مِره وَنِرسِنه چُرت بَزِنُم

غم و غصَّه اینجوری قُرت بَزِنُم

بلبلِی دارِ چِکِل ، مُ دارِ بُن

ویل ویلی کَانه پوتور می بارِ بُن

ترِ گِل می رختخوابِ بالِشه

می رِفیق گُسِند دُمالِ گالِشِه

دردِ دل بُاگوم ، دوا هیسّه مِرِه

اگر اَم نُاگوم ، بلا هیسّه مِرِه

چِندی مُ بِنیشُم و گَب نَزِنُم ؟

ایزگیلِ وِچینُم و لب نَزِنُم

ای خدا بُاگو که می چاره چیَه

تِکلیفِ آدِمِ بیچاره چیَه