چند دوبیتی عاشقانه ی گیلکی تنکابنی

شبِ تار و شبِ تار و شبِ تار          

شبانِ تاریکی چِتَه بُمَه یار            

شَبانِ تار بُمَه با ستاره سو

دَس به دسمال بُمَه کیجا دِنی بو

( عجب شب تاریکی ، در این شب تاریک یار چگونه به منزل معشوق آمده است ؟ یار با نور ستاره این راه را پیموده است ؛ دستمالی را به عنوان هدیه گرفته بود ولی معشوقه اش در منزل نبود . )

 خِسُم اَفتاب بابوم تی رو بِتابُم              

 خِسُم یار بَبِرُم وی وَر بخوابُم        

اِندی تی وَر بَنُم ، شب هَکِنُم روز      

تِره ناجه نِمانه مِره افسوس

( من می خواستم همچون آفتاب شوم تا به رویت بتابم ؛ من می خواستم یاری بگیرم که در آغوش او آرام گیرم . آنقدر کنار تو بخوابم و شب را به روز برسانم که دیگر چنین آرزو و عقده ای در دل تو باقی نماند و من نیز دیگر افسوس نخورم . )

مُ چِندی بِنیشُم دُورِ لَتازه          

چِندی قَضا کُنُم ظُهرِ نِمازه             

مُرا تی عاشِقِی ، دَرشا آوازه     

زودتر بیرون بیَه ، لَب کُنُم تازه  

( تا کی و چقدر باید من پشت نرده های چوبی ایوان بنشینم ؟ ( و بیرون را بنگرم ؟ ) ؛ تا کی باید  ( به خاطر مشغولیت ذهنی ) نماز ظهرم قضا شود ؟ آوازه ی عاشقی من و تو همه جا رفته است ؛ زودتر بیا تا لبم را تر و تازه و سیراب کنم . )

زرد ِ مِلجَی می گونَه زرد هِکِردی 
اِمِه خانه هُمَنِ تَرک هِکِردی
اِمِه خانه پیشِ جِفتِ ایزگیل دار
دو چشمان تِرِه نِینه ، نُشِنه کار

( ای گنجشک زرد ، گونه ام را زرد و آمدن به خانه ی ما را ترک کردی . جلوی خانه ی ما دو درخت ازگیل است ؛ دو چشمانم اگر تو را نبیند ، سر کار نمی رود . )

لکتِشانِ گُولِه ، می باشا رایه
لکتِشانِ وَچَه چی غمزه داره
سرِ شانه بَزَه ، لب تازه داره
وی پهلویِ نشستن ، مِزه داره

( راه گذرهای لاکتراشان را بارها پیموده ام ؛ بچه ی اهل لاکتراشان چقدر ناز و ادا دارد . سرش را شانه زده است و لبی تر و تازه دارد و نشستن در کنار او مزه خاصی دارد . )

برگرفته از کتاب «‌ بوستان شعر و ادب در تنکابن » ؛ عقیل پورخلیلی