هر چی خدا خدا بَزَم ، می دل ِ غصّه وا نابا
خشک هانِبا می خون دل ، تنهایی جی جدا نابا
هیچکی می هَمرَه را نُمَه ، هیچکی مِرِه صدا نَزَه
هر کی یَه مُ دُخانِسُم ، می مانا مبتلا نابا
باشام لیگای کویِه سر ، لَکتِشانِه نیاکُنُم
اِندی آغوز اُجه بَزَن ، آدِمِشانه را نابا
یاد گذشته ها به خیر ، وقتی کالو مآر چَنه با
هر چی لِه لِه لِه زَنه بام ، گاو کالو جی رها نابا
جارمُت ِ کوی ِ سر باشی ، بِنیش تو مِزی سوی ِ سر
هر چی تونی هوا بُخار ، تا که تی عمر فِنا نابا
یه کش تفنگ دَسه گیتُم ، این باغ مِن اُن باغ مِن
هر کی بِدَه مِره باگوت : « نوّه ی کدخدا نابا » ؟!
کوچیک که بیم ، چار ته بِرَر ، پینیک بَزَنه با شِلَر
اِندی هیمه وِچه نیبیم ، حِیاط ِ مِن دِه جا نابا
صُب شیر پِلا ، شب سیب زِنی ، چاشتِ ایدام ترش ِ تره
هَمَه یه جا ، یه سفره سر ، وَچه ، عاروس ، سیفا نابا
گذشته یاد وقتی هانه ، آدم دل زنده بُنه
حبیب ِدل بپیس ایجه ، تهران ِ جی جدا نابا