دوبیتی های عاشقانه ی گیلکی در تنکابن

(  برگرفته از کتاب  « بوستان شعر و ادب در تنکابن » ؛ عقیل پورخلیلی  )

اطاقه خِلی کردُم ، تو بیایی

نِمِت پر قِلی کردُم ، تو بیایی

اگر بیِنُم نیِه هم صحبتِ مُ

هَوانِ پشت هِری ، بیشی گِدایی

^{سه روزه رفته ای سی روزه حالا}

^{زمستان رفته ای پاییزه حالا}

^{خودت گفتی سر وعده می آیم}

^{شمارا کن ببین چند روزه حالا}

^{خوشا آنروز که با هم یار بودیم}

^{دو تا کفتر سر یک دار بودیم}

^{تمام بلبلا خوابیده بودند}

^{من و تو تا سحر بیدار بودیم}

^{اگر یار مُنی ، راهانه بیَه}

^{اگر را بسته شد ویرانه بیَه}

^{اگر دانی که دشمن در کمینه}

^{ماهی آزاد باباش ، رودخانه بیَه}

^{اگر یار مُنی یک جو نُخار غم}

^{بده دستت به دستم خاطرت جم}

^{اگر قول مرا باور نِداری}

^{به آن قرآن که خوانی تو دمادم}

^{* لازم به ذکر است که این دوبیتی ها را از خانم ها و آقایان مجید وکیلی ، کیومرث صفرگالشی ، آسیه قربانی ، خورشید شورمیج ، سکینه شورمیج ، بمانی فرجی وکیلی ، رقیه لاک تراشی ، فرخ لاک تراشی ، راضیه لاک تراشی ، منوّر عسگری مقدم و ایران جورطالشی گردآوری کردم و در کتاب «‌ بوستان شعر و ادب در تنکابن » آوردم .}

شعر گیلکی تنکابنی با عنوان « تنهایی پدر » از عقیل پورخلیلی ( حبیب )

گِل کَنده سر به جاری ، مُ واکِتُم به زاری         

صَحَب وَسه بِمیره ، آغوز ِ آبیاری

 گاوِیه صُب دوشُنُم ، چِی بُخارده نُخارده         

شُنُم عَلِف وِچینُم ، تو خا خَبِر نِداری !!

کَل چال ِ تَش بَل کَنه ، شیر لِبی مِن پَل کَنه         

تا که زمان بگذره ، کَنُم اُونگوشت شُماری

اُن وَخ که پَنج شیش نَفِر ، ایرا اُرا دُووِسِن        

 اِسه اَلَن نیاکِن جُز تِنهایی چی داری ؟!

یکی دَره لَکتِشان ، یکی جنوب ایران         

خدا ! هَمَه حفظ هَکِن ، تهران دابون یا ساری

غروب دَمِی گاوِشان ، مِزی سو سَر دیارِن         

ایشانه مُ گُنُم تا ، می یاده تو بیاری

تِرمی می دِل وِپیته ، می چشم هیتَه وارِنه        

 « حبیب » باگوته این شعر ، بُمانده یادگاری

غزل « نیاک ایجه » ؛ عقیل پورخلیلی ( حبیب )

نیاک ایجه ، می دل چی بیقراره

دِه طاقِتِ تی دوری یَه نِداره

هرچی ایرا اُرا بَزَم ، زندگی

خسته نابا ، وِپیت می دست و پا رِه

پِر اگه ترشه ماسه کیسّه بَزَه

اُنکه کولِت ، بازار باروت ، می مآره

قِدیم چی داشتیم بُخاریم : « ترش ِ سیف »

پِیز ِ دیم اَم ، وَچکِسیم هامبورداره

تِرمی که گیت راشِرُم و رُخانَه

کِشِت به دَس ، گیت پِر کالویه مآره

چالِ زِمی باشی اَلَن نیاکُن

مِشت حِجِلی ، یونجه زِمی کُجاره ؟!

قربانعلی ، یُسفِلی ، کِبل عِلِکبَر

کُرا باشان ؟ از اُشان چی دیاره ؟!

بیشین بِینین خانه ی ملّا قنبر

فانوس ِ سو نیانه ، تیره تاره

خدا اگه آدِمِه پشتیبان بو

دِ فکر نَکِن دشمن ِ دست ِ تآره !!

کدخدا مَمدِلی – خدا بیامُرز –

چِندی نوّه اَلَن وی یادگاره !

این روزگاره اگه میدان هِدِی

یِه رَچ بِدِی تی دوش ِ سر ، سُواره

اگه اَلَن دنیا تی همرَه جوره

دو روز دیگه هانه ، تی هَمره قاره

جُوان که هیسّی خُشته کولباره وِیر

پیر که بِبِی ، ناتونی بِینی راره

دِل دَنیبیس ، حبیب ! خُشته دور و پَر

بِدان تنها خدا تی غمگساره !