تصاویری زیبا و هنری از لاکتراشان ؛ تنکابن

تصاویری از لاکتراشان ( مازندران - تنکابن )

باغ گردو - گل کند

چُرنات

میان محله

جارملّه

رودخانه ی مرزی بین لگا و لاکتراشان

الش زمی

چند دوبیتی عاشقانه ی گیلکی تنکابنی

شبِ تار و شبِ تار و شبِ تار          

شبانِ تاریکی چِتَه بُمَه یار            

شَبانِ تار بُمَه با ستاره سو

دَس به دسمال بُمَه کیجا دِنی بو

( عجب شب تاریکی ، در این شب تاریک یار چگونه به منزل معشوق آمده است ؟ یار با نور ستاره این راه را پیموده است ؛ دستمالی را به عنوان هدیه گرفته بود ولی معشوقه اش در منزل نبود . )

 خِسُم اَفتاب بابوم تی رو بِتابُم              

 خِسُم یار بَبِرُم وی وَر بخوابُم        

اِندی تی وَر بَنُم ، شب هَکِنُم روز      

تِره ناجه نِمانه مِره افسوس

( من می خواستم همچون آفتاب شوم تا به رویت بتابم ؛ من می خواستم یاری بگیرم که در آغوش او آرام گیرم . آنقدر کنار تو بخوابم و شب را به روز برسانم که دیگر چنین آرزو و عقده ای در دل تو باقی نماند و من نیز دیگر افسوس نخورم . )

مُ چِندی بِنیشُم دُورِ لَتازه          

چِندی قَضا کُنُم ظُهرِ نِمازه             

مُرا تی عاشِقِی ، دَرشا آوازه     

زودتر بیرون بیَه ، لَب کُنُم تازه  

( تا کی و چقدر باید من پشت نرده های چوبی ایوان بنشینم ؟ ( و بیرون را بنگرم ؟ ) ؛ تا کی باید  ( به خاطر مشغولیت ذهنی ) نماز ظهرم قضا شود ؟ آوازه ی عاشقی من و تو همه جا رفته است ؛ زودتر بیا تا لبم را تر و تازه و سیراب کنم . )

زرد ِ مِلجَی می گونَه زرد هِکِردی 
اِمِه خانه هُمَنِ تَرک هِکِردی
اِمِه خانه پیشِ جِفتِ ایزگیل دار
دو چشمان تِرِه نِینه ، نُشِنه کار

( ای گنجشک زرد ، گونه ام را زرد و آمدن به خانه ی ما را ترک کردی . جلوی خانه ی ما دو درخت ازگیل است ؛ دو چشمانم اگر تو را نبیند ، سر کار نمی رود . )

لکتِشانِ گُولِه ، می باشا رایه
لکتِشانِ وَچَه چی غمزه داره
سرِ شانه بَزَه ، لب تازه داره
وی پهلویِ نشستن ، مِزه داره

( راه گذرهای لاکتراشان را بارها پیموده ام ؛ بچه ی اهل لاکتراشان چقدر ناز و ادا دارد . سرش را شانه زده است و لبی تر و تازه دارد و نشستن در کنار او مزه خاصی دارد . )

برگرفته از کتاب «‌ بوستان شعر و ادب در تنکابن » ؛ عقیل پورخلیلی

دوبیتی های عاشقانه ی گیلکی در تنکابن

(  برگرفته از کتاب  « بوستان شعر و ادب در تنکابن » ؛ عقیل پورخلیلی  )

اطاقه خِلی کردُم ، تو بیایی

نِمِت پر قِلی کردُم ، تو بیایی

اگر بیِنُم نیِه هم صحبتِ مُ

هَوانِ پشت هِری ، بیشی گِدایی

^{سه روزه رفته ای سی روزه حالا}

^{زمستان رفته ای پاییزه حالا}

^{خودت گفتی سر وعده می آیم}

^{شمارا کن ببین چند روزه حالا}

^{خوشا آنروز که با هم یار بودیم}

^{دو تا کفتر سر یک دار بودیم}

^{تمام بلبلا خوابیده بودند}

^{من و تو تا سحر بیدار بودیم}

^{اگر یار مُنی ، راهانه بیَه}

^{اگر را بسته شد ویرانه بیَه}

^{اگر دانی که دشمن در کمینه}

^{ماهی آزاد باباش ، رودخانه بیَه}

^{اگر یار مُنی یک جو نُخار غم}

^{بده دستت به دستم خاطرت جم}

^{اگر قول مرا باور نِداری}

^{به آن قرآن که خوانی تو دمادم}

^{* لازم به ذکر است که این دوبیتی ها را از خانم ها و آقایان مجید وکیلی ، کیومرث صفرگالشی ، آسیه قربانی ، خورشید شورمیج ، سکینه شورمیج ، بمانی فرجی وکیلی ، رقیه لاک تراشی ، فرخ لاک تراشی ، راضیه لاک تراشی ، منوّر عسگری مقدم و ایران جورطالشی گردآوری کردم و در کتاب «‌ بوستان شعر و ادب در تنکابن » آوردم .}

غزل « نیاک ایجه » ؛ عقیل پورخلیلی ( حبیب )

نیاک ایجه ، می دل چی بیقراره

دِه طاقِتِ تی دوری یَه نِداره

هرچی ایرا اُرا بَزَم ، زندگی

خسته نابا ، وِپیت می دست و پا رِه

پِر اگه ترشه ماسه کیسّه بَزَه

اُنکه کولِت ، بازار باروت ، می مآره

قِدیم چی داشتیم بُخاریم : « ترش ِ سیف »

پِیز ِ دیم اَم ، وَچکِسیم هامبورداره

تِرمی که گیت راشِرُم و رُخانَه

کِشِت به دَس ، گیت پِر کالویه مآره

چالِ زِمی باشی اَلَن نیاکُن

مِشت حِجِلی ، یونجه زِمی کُجاره ؟!

قربانعلی ، یُسفِلی ، کِبل عِلِکبَر

کُرا باشان ؟ از اُشان چی دیاره ؟!

بیشین بِینین خانه ی ملّا قنبر

فانوس ِ سو نیانه ، تیره تاره

خدا اگه آدِمِه پشتیبان بو

دِ فکر نَکِن دشمن ِ دست ِ تآره !!

کدخدا مَمدِلی – خدا بیامُرز –

چِندی نوّه اَلَن وی یادگاره !

این روزگاره اگه میدان هِدِی

یِه رَچ بِدِی تی دوش ِ سر ، سُواره

اگه اَلَن دنیا تی همرَه جوره

دو روز دیگه هانه ، تی هَمره قاره

جُوان که هیسّی خُشته کولباره وِیر

پیر که بِبِی ، ناتونی بِینی راره

دِل دَنیبیس ، حبیب ! خُشته دور و پَر

بِدان تنها خدا تی غمگساره !