شعری در بزرگداشت مرحوم « شکرعلی لاکتراشی » که در روز سوم آن بزرگوار سرودم .

قِدیما لیگا و لَکتشانی با                                     

هرچی چشم کار کَنِبا ، اُشانی با

همگی ، وچه ، عاروس ، یه جا دابان           

یه جا با کَله ، تانور ، کَلا ، دوشان

کوچیک و گَته ،‌همَه کار کَنِبان                      

شُنِبان واشِه دِنی ، کوه و کامان

حَرفِه گَتّه زَنِبا خانه مییِن                             

وَچه ناتّونِس باگو حسن حسین

قدیما هیچکی تی همرَه قار نابا                      

هیچکی اسب ِ طمع ِ سوار نابا

لیگا از سرتا وی دُم ، اَبادی با                         

ماردوم ِ دل ، زمین ِ گوشادی با

یک یِکِی آدمشان پیر وَکِتِن                            

امه رفتاره بِدَن ، سیر وکتن

می دل ِ غصّه دَکِت یه کولبار                      

کی وَنه درد ِ باگوم بی اختیار

لب ِ سر خنده وینی ، درده بِرَر !              

تن اگه داغه ،‌می دل سرده بِرَر !

گَردِنِه جاری نیار تی مآره وَر                    

نکِنه داد بزینی تی پِره سر !

شُکُر ِعاقبته تو یاد هَکِن                            

کمتَه خُشته کلّه مِنْ تو باد هَکِن

مِش شُکُر ، ماهه مانِس لیگایه مِن             

اون جور آدِم  نِشانه همیشه دِن !

لیگا لَکتِشان ِ مِن ،‌ یه دانه با                      

گذر ِ مسافران ، وی خانه با

از رِشیدی چی باگوم ؟ یک ازهزار         

آی کوراسَره بِتاشَه مزی دار !

پِرِس این دار ِ چِکِل ، اُن دار ِ سَر            

جیر نیاکِن ،‌کَلِنِه تی کُرک و پر

کار خیر از همه پیش قدم تَه با              

خُشته نوّه شانه همره ، چَم تَه با

چی رشید ، مهمان نواز و مهربان           

نه کسی عیبه گُته ، نه بد زبان

خُشته وقت ِسر نمازه خانِسه                

خدایه سختی یِ ِ مِن دُخانِسه

صبح تا شب ماردوم ِ کارسر دابا           

وی دَس ، پرتقال چینی ، اثر دابا

پیش بهار ، گاوْبِری موقع بُنه با             

مش شکُر، دل وی دل ِ مِن دِنی با

آخ آغوزهال چی کُلاکی وارسه !        

این همه دردسره ، کی تاوِسه ؟!

پیش به دنبال داووسِن وی بچّه ها    

ممرِضا ، غلامرضا ، علیرضا

پِر دابا پیش ، وَچه شان وی پشت ِ سَر    

گاوِشان ، کَش زَنِبان تا وَلگسَر

لَکتِشان ِ رایِه بِن تا تول ِ دشت

همه سال اُن با اُشانه سرگذشت

اولین سِرا با وی ، کُراسره

جز تقی وی درده کی خبر داره

تول ِ دشت هرکی باشا ، یاده وِرِه

چِندی شکرالله جی هِیت ماس و کره

چِندی ارباب ِ هَکِرده گالشی

چِندی دوشان بَبِرده دوشادوشی

بِرَرِی ، شُکُر باشا از این میان

بمانِس از اُن فقط نام و نشان

بِرَرِی ، چشم ِ وازَک ، خوجیر نیاک

ای که چِشم ِ دَبیسِی ، تی سینه چاک !

مِش شُکُر تی عبرته ، جان ِ بِرَر !

بیرون هَک نانِجیبَه تی کلّه سر

باش بِنیش حبیب ِ شعر ِ وِر بُخان

قدر خُشته پِر و مآره خوب بدان