نیاک ایجه ، نِمِک نَزِن می زخمه
می شعره خاندِری ، وِگیر تی اخمه
حاج عِل آقا یه سرگذشت ِ بُخان
خوجیر که فکر کِنی ، بُنی هراسان
نصف ِ شبِی را دَکِت از لَکتِشان
هَلَه اذان ناگوته ، بُمَه گیلان
یه روز هَکِرد برنج زِمَه ، هاله واش
تولون بابا وی بَدِن و پای ِ خاش
غذا بُخارد نُخارد ، اُجه راه دَکِت
پَرِیته از گیلان ، مِثان ِ سَرِت
خسته بَدِن وقتی بُمَه لَکتِشان
مَردِلی دِی ، تازه بادوشت گاوِشان
از وی کشاورزی اگه باگوم شعر
یه روزه راه می کاغِذه شعر ِ وِر
خِشتی زِمی ، گِلکَند ِ کادان ِ وَر
چاله زِمی ، تا جار مَلّه وَراوَر
این زِمی شان ِ ، تِنهایی بور گیته
عرق وی صورت چِکِس ، عین ِ تیته
کشت و زراعت همه مِنا سَر با
نجّاری اَم اُنه دس ِ هنر با
لاکتراشان زمانی کدخدا با
چه شور و حالی دل ِ مِن به پا با
کُرا باشا حاج عِله قا رِشیدی ؟!
گردِنه تاب دِنی به چی امیدی ؟!
بازَم حیا نَکِردی ، سر جار دره ؟!
خُشتِره شیر دانی و دِشان وَره ؟!
هیچ کَسه دنیا تا اَلَن رَحم نَکِرد
با خُشِلی بیارده ، با زور بَبِرد
خوجیر نیاک ، تی کت و کول شِل بابا
عِین ِ مِهی سفید ِ اَشپِل بابا
جان ِ بِرَر ، دنیا جی عبرت بِگیر
اَجل بیَه ، جوان نداره یا پیر
لاکتراشان کیا دابان ؟ یاد هَکِن
اگر تونی اُشان ِ جا ، پا دَکِن
قربانعلی ، یوسفعلی ، کبلِلِکبَر
بیَه بَریسی تا به ملّا قنبر
کدخدا ممدِلی و مِش مارمِلی
مشتی مراد علی و عباس علی
عبدِل ِ مرحوم و بِرَر وی نصرت
دسّی دسی ، آغوز دار ِ سر جیرکَت
چِندی باگوم دنیای ِ نامردی یَه ؟!
چِندی باگوم تا تو بِفَهمی چیَه ؟!
حاج عِلِ قا جی که رِشیدتر نیِه !
اُسّا تقی جی که تو بهتر نیِه
تازه مره یاد بُمَه ، اُسّا صَفَر
چِندی بیچاره دُو هَکِرده هَدَر
وقتی مره نام ِ ایشان یاد بُمَه
خون باشا می دل ، مِره فِریاد بُمَه
ایشان ِ نام ِ باگوتُم یک یکی
یه ذرّه عبرت بِری ، چیزی وَکی
زوازوری دنیا کین ِ پوت هَنِک
تی عمر باشا ، بُمانِسه یک هَتِک
جان ِ بِرَر ، حبیب ِ شعره بُخان
قدر ِ تی پِر و مآره ویشتر بدان
( عقیل پورخلیلی )