دوبیتی « مادر »

مآره دِل دریایه ، ساحل چشم جی پیدا نییَه

آسمان با این بزرگی ، ‌وی کف پاها نییَه

وی محبّت ، وی بزرگی ، وی صبوری ، وی نگاه

قابل سنجش در این دنیا و اُن دنیا نییَه

( حبیب )

شعر گیلکی تنکابنی با عنوان « تنهایی پدر » از عقیل پورخلیلی ( حبیب )

گِل کَنده سر به جاری ، مُ واکِتُم به زاری         

صَحَب وَسه بِمیره ، آغوز ِ آبیاری

 گاوِیه صُب دوشُنُم ، چِی بُخارده نُخارده         

شُنُم عَلِف وِچینُم ، تو خا خَبِر نِداری !!

کَل چال ِ تَش بَل کَنه ، شیر لِبی مِن پَل کَنه         

تا که زمان بگذره ، کَنُم اُونگوشت شُماری

اُن وَخ که پَنج شیش نَفِر ، ایرا اُرا دُووِسِن        

 اِسه اَلَن نیاکِن جُز تِنهایی چی داری ؟!

یکی دَره لَکتِشان ، یکی جنوب ایران         

خدا ! هَمَه حفظ هَکِن ، تهران دابون یا ساری

غروب دَمِی گاوِشان ، مِزی سو سَر دیارِن         

ایشانه مُ گُنُم تا ، می یاده تو بیاری

تِرمی می دِل وِپیته ، می چشم هیتَه وارِنه        

 « حبیب » باگوته این شعر ، بُمانده یادگاری