نیاک ایجه ، می دل چی بیقراره
دِه طاقِتِ تی دوری یَه نِداره
هرچی ایرا اُرا بَزَم ، زندگی
خسته نابا ، وِپیت می دست و پا رِه
پِر اگه ترشه ماسه کیسّه بَزَه
اُنکه کولِت ، بازار باروت ، می مآره
قِدیم چی داشتیم بُخاریم : « ترش ِ سیف »
پِیز ِ دیم اَم ، وَچکِسیم هامبورداره
تِرمی که گیت راشِرُم و رُخانَه
کِشِت به دَس ، گیت پِر کالویه مآره
چالِ زِمی باشی اَلَن نیاکُن
مِشت حِجِلی ، یونجه زِمی کُجاره ؟!
قربانعلی ، یُسفِلی ، کِبل عِلِکبَر
کُرا باشان ؟ از اُشان چی دیاره ؟!
بیشین بِینین خانه ی ملّا قنبر
فانوس ِ سو نیانه ، تیره تاره
خدا اگه آدِمِه پشتیبان بو
دِ فکر نَکِن دشمن ِ دست ِ تآره !!
کدخدا مَمدِلی – خدا بیامُرز –
چِندی نوّه اَلَن وی یادگاره !
این روزگاره اگه میدان هِدِی
یِه رَچ بِدِی تی دوش ِ سر ، سُواره
اگه اَلَن دنیا تی همرَه جوره
دو روز دیگه هانه ، تی هَمره قاره
جُوان که هیسّی خُشته کولباره وِیر
پیر که بِبِی ، ناتونی بِینی راره
دِل دَنیبیس ، حبیب ! خُشته دور و پَر
بِدان تنها خدا تی غمگساره !