شعر گیلکی با گویش تنکابنی از « ناصر امینی »
باغِبان باغِ میِن نیشته هَمِش
تا که هَندَه دَنِکَه دآرِ تَمِش
ای تَمِش چی خِسی دآرِ وِپیتی ؟
رِس رِسی می دَسِ ره کار بِگیتی
تو چِره سیا کانی می بیشه ره
جیر نیِه ، دازِ زَنُم تی ریشه ره
می دلِ غصّه دَکِت یه کولِبار
کی وَنه دردِ بُاگوم بی اختیار
لبِ سَر خنده وینی ، درده بِرَر
تن اگه داغه ، می دل سرده بِرَر
می چُمِی آب کَنه و سو نِدَاره
گُل وَنه بِینه مِره ، رو نِدَاره
اِندی هیسَّنُم که تا تِریک بُنه
می عمر اینجوری شُنه بِریک بُنه
دل مِره وَنِرسِنه چُرت بَزِنُم
غم و غصَّه اینجوری قُرت بَزِنُم
بلبلِی دارِ چِکِل ، مُ دارِ بُن
ویل ویلی کَانه پوتور می بارِ بُن
ترِ گِل می رختخوابِ بالِشه
می رِفیق گُسِند دُمالِ گالِشِه
دردِ دل بُاگوم ، دوا هیسّه مِرِه
اگر اَم نُاگوم ، بلا هیسّه مِرِه
چِندی مُ بِنیشُم و گَب نَزِنُم ؟
ایزگیلِ وِچینُم و لب نَزِنُم
ای خدا بُاگو که می چاره چیَه
تِکلیفِ آدِمِ بیچاره چیَه